ROSS DALY
Κύκλος και ευθεία το ίδιο είναι!
Βαρέθηκε να λέει ότι είναι Ιρλανδός, ότι δεν έχει πολιτογραφηθεί Κρητικός, πως το θέμα της εθνικότητας του δεν απασχολεί κανέναν και δεν έχει σχέση με τη δουλειά του… Κι έχει δίκιο ο άνθρωπος, τα είπε, τα ξαναείπε, πόσο πια να αντέξει να λέει «πέντε χιλιάδες φορές τα ίδια πράγματα»; Έχοντας υλοποιήσει ένα όνειρο χρόνων, το Μουσικό Εργαστήρι «Λαβύρινθος» στο Χουδέτσι όπου γίνεται σοβαρότατη και πρωτότυπη δουλειά, ο Ross Daly περνά τη ζωή του στις Αρχάνες – είναι μόνιμος κάτοικος – και σαν αυθεντικός καλλιτέχνης δεν τον απασχολεί τίποτα άλλο πέρα από τη μουσική, σε όλες της τις εκφράσεις.
|
|
Ο Ross Daly είναι Ιρλανδός, αυτοεξόριστος, μιλάει πολύ καλά τα ελληνικά, τα οποία μάλιστα έχει διανθίσει με μια έντονη κρητική προφορά. Αυτό οφείλεται στη μακρόχρονη θητεία του στην Κρήτη. Έζησε 10 χρόνια στα Χανιά και άλλα 20 στο Ηράκλειο. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν έχει πατρίδα, με την έννοια ότι δεν μεγάλωσε σ’ ένα συγκεκριμένο τόπο, ότι ταξίδευε πολύ συχνά και ότι δεν ζούσε για μεγάλο διάστημα κάπου. Στην Κρήτη, έχει ζήσει περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού και αυτό, μόλις τον γνωρίσει κανείς, το βλέπει.
…ασχολούμαι με μουσικά όργανα από 4 χρονών! Τότε έπαιζα κλασικά όργανα, καθώς η μητέρα μου είναι πιανίστρια και αρχικά μου μάθαινε πιάνο. Όμως ξαφνικά, χωρίς να καταλαβαίνω κι εγώ γιατί, επαναστάτησα κι είπα δεν θέλω πιάνο, θέλω βιολοντσέλο(!) Τελικά μου πήραν βιολοντσέλο, ασχολήθηκα μ’ αυτό μέχρι τα 10 μου και μετά έκανα κλασική κιθάρα, άλλαξα γνώμη πάλι, ξαφνικά…
…Λίγα χρόνια μετά, άρχισα ν’ ασχολούμαι με τις παραδοσιακές μουσικές, έχοντας τα πρώτα ερεθίσματα από το San Francisco όπου έμενα και που τότε, τη δεκαετία του ’60 οι μουσικές παραδόσεις της Ανατολής και ιδίως της Ινδίας ήταν σε έξαρση. Έτσι άρχισα να σπουδάζω σιτάρ στην Αγγλία, ξεκίνησα τα ταξίδια, ανακάλυψα και άλλα πράγματα στο δρόμο και το ένα έφερε το άλλο, όπως συμβαίνει πάντα…
…έτυχε η πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα, να γίνει στην Κρήτη, όπου άκουσα τη λύρα και μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση. Ξέρεις, έξω, δίνεται η εντύπωση ότι η ελληνική μουσική είναι το μπουζούκι, αλλά ούτε καν το σωστό μπουζούκι. Ακούγαμε συρτάκι και το λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του ’60, που θεωρώ ότι έχει εκφυλιστεί. Κανείς δεν ξέρει ότι υπάρχουν λύρες, λαούτα, σαντούρια… Αν πεις σ’ ένα ξένο ότι το πιο διαδεδομένο ελληνικό όργανο είναι το κλαρίνο, θα σε περάσει για τρελό! Οι περισσότεροι, είτε ασχολούνται ιδιαίτερα με τη μουσική είτε όχι, όταν ακούσουν την πραγματική μουσική της Ελλάδας, εντυπωσιάζονται πολύ θετικά. Γιατί είναι μια μουσική με πολύ ενδιαφέρον, είναι φανερό ότι κουβαλάει ιστορία, περιεχόμενο. Δυστυχώς όμως είναι και κάτι άλλο φανερό: είναι μια παράδοση παραμελημένη. Αυτό ίσχυε για πάρα πολλά χρόνια. Βέβαια τώρα υπάρχει μια στροφή σ’ αυτά τα ακούσματα, γεγονός που από τη μια φαίνεται να είναι θετικό αλλά από την άλλη βέβαια, πολύ εύκολα ξεπέφτει κανείς, στις παγίδες του φολκλόρ. Όταν η παράδοση γίνεται κάτι, που απλώς αφορά το παρελθόν και το αντιγράφει, σημαίνει ότι το παρελθόν καταδικάζεται σε κάποιο θάνατο. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να δεχθούμε όλα τα μηνύματα και όλο το έργο του παρελθόντος, βιώνοντάς το όμως, στη στιγμή που ζούμε. Γιατί οτιδήποτε έχει διαχρονική αξία, έχει μια ισορροπημένη σχέση, ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Δεν γέρνει, ούτε βαραίνει κάπου. Αυτό που χαρακτηρίζει, κατά τη γνώμη μου μια παράδοση, είναι η διαχρονικότητα
…Αυτοσχεδιασμός είναι να πράττεις μουσικά και να βιώνεις τη στιγμή. Πολύ απλά… και πετυχαίνει, όταν το κάνεις αυτό. Που σημαίνει ότι για να ζήσεις τη στιγμή, πρέπει ν’ αφήσεις το μυαλό σου απ’ έξω, γιατί με το μυαλό δεν ζεις τη στιγμή. Είναι πάντα λίγο μπροστά ή λίγο πίσω. Είναι αυτό που λέμε, ότι μόνο η καρδιά του ανθρώπου βιώνει πραγματικά τη στιγμή
…Η εποχή μας τονίζει τόσο πολύ και επιβραβεύει μάλιστα, το στοιχείο της επιβολής. Συνήθως θαυμάζουμε αυτούς που επιβάλλονται με τον τρόπο τους, αυτούς που «περνάνε» πράγματα και πολύ σπάνια έχουμε τον αντίστοιχο θαυμασμό για κάποιον που είναι δεκτικός. Αυτό δυστυχώς είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Η δεκτικότητα είναι θηλυκή αξία. Και βεβαίως δεν έχω κανένα πρόβλημα να πω, ότι σαφώς υποστηρίζω και θηλυκές και αρσενικές αξίες. Ο κάθε άνθρωπος έχει και τις δυο πλευρές μέσα του και ο καθένας έχει στιγμές που είτε είναι δοτικός είτε είναι δεκτικός. Οτιδήποτε είναι φυσικό, αυτό κάνει
Συνεντεύξεις του Ross Daly στα τεύχη 23 και 87των ΣΤΙΓΜΩΝ
Μια πραγματικά καταπληκτική φωτογραφία από την δοκιμαζόμενη Αυστραλία που ζει τη μεγαλύτερη περιβαλλοντική καταστροφή στην ιστορία της. Ο πυροσβέστης μοιράζεται το νερό του με ένα κοάλα το οποίο προσπαθεί να διαφύγει από το φλεγόμενο δάσος του Mirboo North. Τo άτυχο ζώο απλώνει το άνω άκρο του και πιάνεται από το χέρι του ανθρώπου..! 
Ελευθερία... 